Venho de longe e trago no perfil,
em forma nevoenta e afastada,
o perfil de outro ser que desagrada
ao meu actual recorte humano e vil.

Outrora fui talvez, não Boabdil,
mas o seu mero último olhar, da estrada
dado ao deixado vulto de Granada,
recorte frio sob o unido anil...

Hoje sou a saudade imperial
do que já na distância de mim vi...
Eu próprio sou aquilo que perdi...

E nesta estrada para Desigual
florem em esguia glória marginal
os girassóis do império que morri...

Od daleč prihajam in moj obraz
kot v zamegljeni, odmaknjeni podobi
nosi tuje poteze, nič podobne
navadnemu človeku, ki sem jaz.

Morda sem bil kdaj prej ne Boabdil,
pač pa njegov poslednji pogled s ceste
v obličje s silo odvzetega mu mesta,
pod jasnim indigom mrzel profil.

Danes pa sem kraljevsko, domotožje
po tem, kar sem od daleč v sebi zrl :
Granada izgubljena sem jaz sam...

In na tej poti, ki drži Drugam,
cveto v obrobni slavi vitke rože,
sončnice kralja, ki je v meni umrl.